Showing posts with label హైదరాబాదు. Show all posts
Showing posts with label హైదరాబాదు. Show all posts

Tuesday, December 8, 2009

నాకి హైదరాబాదు నాకి ఇవ్వుర్రి.. భాగ్యనగర ప్రజా పార్టీ డిమాండ్!!

మొన్న ఆ మధ్య ఎక్కడో చదివా "ఆంద్ర బ్యాంక్" పేరు కొట్టేసి "తెలంగాణా బ్యాంక్" అని రాసారని. అసలు అలా రాయడం లో ఎమైన బుద్ది ఉందా అని నా అనుమానం. ఆ సాతవాహనుడి కాలం కంటే పూర్వమే మన ప్రదేశానికి "ఆంధ్ర" అని పేరుండేది. అశోకుని చరిత్రలో కూడా మన ప్రదేశాన్ని "ఆంద్రా" అనే ఉంది. మన రాష్ట్రం లోని మూడు పెద్ద ప్రదేశాల్లో ఒకటి రాయలసీమ. ఆ మాటకి వస్తే ఓ ఐదొందల యేళ్ళ క్రితం అసలు ప్రస్తుత రాయలసీమ కి ఆ పేరే లేదు. రాయలవారు పరిపాలించేదాకా ఆ సీమ కి పేరే లేదు. (ఉండింటే నాకు తెలీదు). నా ఉద్దేశం ఏంటంటే "ఆంధ్రులు" అంటే కేవలం కోస్తా జిల్లా వారే కాదు అని.

అది అలా ఉండగా.. ఇన్ని యేళ్ళు తెలంగాణా రాకపోవడానికి కారణం.. ఇకపై కూడా అదే వర్తించచ్చు కూడా.. ఒక్కటే.. హైదరాబాదు. అసలంటు 'నా' నగరం తెలంగాణా లో లేకపోయింటే 1969 తెలంగాణా ఉద్యమం అప్పుడే వచ్చేసేది. సపోస్ పర్ సపోస్ మన రాజధాని హైదరాబాదు కాకుండా యే కర్నూలో, బెజవాడో, పలమనేరో అయ్యింటే ఇంత జరిగేది కాదు. ఇది లోక విధితమైన మాటే కద! మా ఊరే లేకుంటే ఇప్పటికి మరో చత్తిస్ ఘడ్ లా, ఉత్తరాంచల్ లా తెలంగాణా కూడా మరో రాష్ట్రం అయ్యిండేది. అందుకే నేను మా పార్టీ బాగా ఆలోచించి.. చించి చించి చించి.. ఆంధ్ర పటాన్ని ఇంకాస్త చించితే అప్పుడే వచ్చింది ఈ ఆలోచన.. తెలంగాణా రావడానికి అడ్డుగా ఉన్నా నా ఊరుని పీకేయండి. నాకి హైదరాబాదు నాకి ఇవ్వుర్రి.. ఇదే మా డిమాండ్!

శరత్ లాంటి వాళ్ళ మాటలు వినకండి. అతడు హైదరాబాదు-ద్రోహి. నలగొండ "పులి" ఎమో కాని మా ఊరుకి మాత్రం అన్యాయం తలబెడుతున్నాడు. he has lost all my respect. అసలు ఎవరిని అడిగి ఇలా హైదరాబాదుని వేరు చేయద్దు అని అంటున్నాడు? అసలు మా ఊర్లో ఎప్పుడైన ఉన్నాడా? ఉంటే ఇంటి నంబరు, ఫోను నంబరు, రెజిస్ట్రాషన్ అన్ని చూపించమని డిమాండ్ చేస్తున్నా!!

అలనే మిగితా విషయాలకి వస్తే. మా రాష్ట్రం లో నివసించేదానికి కొన్ని నిబంధనలు పెట్టాము. వాటిలో కొన్ని:

* గ్రేటర్ హైదరాబాదు ఇప్పుడున్న విస్తారానికి ఇంకో ఐదో పదో కిలోమీటర్లు అన్ని వైపులా జోడిచి ఈ రాష్ట్రాన్ని ఏర్పాటు చేయాలి.

* భాగ్యనరానికి ముఖ మంత్రి నేనే అవ్వాలి. (ఈ విషయం లో ససేమిరా no compromise). మిగితా పోస్టులకి కె.బ్లా.స వారు తువాల్లు వేసుకోవచ్చు.

* ఇక్కడ కంపనీ పెట్టలంటే నాకు ముందుగా ఒక 100 ఎకరాల భూమి (మిగిలిన ఆంధ్ర రాష్ట్రం లో ఎక్కడైనా పర్లేదు) + 10 కోట్లు ఇవ్వాలి. ఇప్పుడున్న కంపనీలకి కొంచం చొంచెస్సిఒన్ ఇస్తాము.

* ఇప్పుడు నివసిస్తున్న వాళ్ళలో ఎవ్వరిని వెళ్ళగొట్టము లేండి - అంటే ఎవరైతే "హైదరాబాదు" ని "హైదరాబాదు" అంటారో వాళ్ళు నిస్సంకోచంగా ఉండచ్చు. "హైడ్రాబాడ్" అనేవాళ్ళకి మాత్రం మా "మహా భాగ్యనగరం" లో చోటు లేదు.

* ఇప్పుడున్న శాసన సభ స్థలం కావాలంటే భాగ్యనగరేతరులే పెట్టేసుకోండి. ఇంకా కావాలంటే తెలంగాణా శాసనసభ, ఖమ్మం శాసనసభ, రాయలసీమ శాసనసభ గట్రా కి కూడా భాగ్యనరం లోనే చోటిస్తాము - ఎదో పెతీ యాడాదికో నెలకో వారానికో ఇంత అని పన్ను కడితే సరి. అది వేరే విషయం.

* ఓస్మానియా లోని సత్తర్ డబ్బా ని national monument గా డిక్లార్ చేయాలి.

మా రాష్ట్రాన్ని మేము దక్కించుకుంటాం. ఎలాగో మన శరత్ నిరాహార దీక్ష చేస్తనే ఉన్నాడు. అతని డిమాండ్లతో బాటే ఇది చేర్చే ప్రయత్నం చేస్తున్నా.

జై తెలుగు తల్లి.
జై హైదరబాదు.
జై హైదరబాదు నూతన ముఖ మంత్రి (అంటే నేనే!!)...

సవరణ - ఇందాక నేను "తిట్టేటప్పుడు" శరత్ ఓ టపా రాసేసాడు. పార్టీ లో సిద్ధాంతకర్త పదవి ఇస్తా అంటే ప్లేట్ ఫిరయించి ఇప్పుడు "జై హైదరాబాదు" అంటున్నాడు. అందుములాంగా అతడిని హైదరాబాదు-ద్రోహుల ఖాతా నుండి సగౌరవంగా తొలగించడమైనది. బ్రదర్ welcome to "my" state.

గమనిక: ఇది తెలంగాణా వాదననో వాదులనో కించపరిస్తూ వ్రాసినది కానే కాదు. మీరు అనవసరంగా అపోహలు పెట్టుకోకండి. ఎదో శరత్ టపా చూసి ఉత్తేజితుడనై రాసినది అంతే. రాజకీయ రంగులు పులుముకొని చూడకండి. చూస్తే అది మీ ఇష్టం. నాకు తెలంగాణా, కోస్తా, రాయలసీమ, కర్నాటక కంటే భారతదేశం ముఖ్యం. తర్వాత నా ఊరు ముఖ్యం. నా భాగ్యనగరం యే ఒక్కరి వళ్ళో ఇంత అభివృద్ధి చెందలేదు.. ఎంతో మంది తెలుగు వారు, వెరే రాష్ట్రాల వారు అందరి సమిష్టగా కృషి చేస్తేనే ఈ మాత్రం ఉంది.

Read more...

Thursday, June 18, 2009

మా హిల్టన్ కి కన్నీటి వీడుకోలు - 1

జ్ఞాపకాలు. మన జీవితం ఎటువైపు పయనిస్తే బాగుంటుంది అని మనం భావిస్తామో దానికి పునాది మన గతమే అని నా అభిప్రాయాం. ప్రతి ఒక్కరికి కొన్ని మధురమైన జ్ఞాపకాలు కొన్ని ఖటినమైనవి ఉంటాయి. సాయాంసంధ్య వేళలో ఇంటి బయట కూర్చొని అస్తమిస్తున్న రవిని చూస్తూ తే నీళ్ళు తాగుతూ చల్లని గాలి వీస్తున్నప్పుడు వెనక ఎక్కడో కొద్ది దూరం లో "వే వేళ గోపెన్మల్ల మువ్వా గోపాలుడే.." పాట వినిపిస్తున్నప్పుడు చిన్నపుడు అంతగా చిన్నగా లేనప్పుడు జరిగినవి గుర్తొస్తాయి. ఆ రోజుల్లో... అని మనం అనుకుంటూ ఉంటాం. ఒక ప్రదేశమో లేక ఒక గుర్తో లేక ఒక ఫోటో చూసినప్పుడు వద్దనుకున్నా చాలా విషయాలు గుర్తుకొస్తాయి. ప్రదేశాలు చిన్నప్పటి గుర్తులు బహుశా మారుతాయి.చిన్నప్పుడు మనం తిరిగే ప్రదేశాలు చోట్లు ఎల్లప్పటికి అలనే ఉంటుంది అని భ్రమపడతాం. ఆశిస్తాం. కాని అల జరగడం ఇంచు మించు అసంభవమే. మార్పు తథ్యం కద. కాలాన్ని ఎవ్వరు ఆపలేరు.. కాలం కదలకుండా నిర్భంధించలేరు. అలాంటి కాలాన్ని ఒక్క క్షణమైన కదలకుండా ఎటువంటి మార్పు రాకుండా చెసే మన యత్నమే ఫోటో అని నేను భావిస్తాను. ఫోటో అనేది మనం కాలాన్ని జయించ్చే ప్రయత్నమే. కాలాని జయించడం అంటే ఒక ఫోటో తీసినప్పుడు ఆ క్షణాన్ని బంధిస్తాం .. భద్రపరుస్తాం... అంటే కాలాన్ని ఆ ఒక్క క్ష్ణమైన పర్లేదు.. కాని ఆ సమయాన్ని జయించి బంధించినట్టే కదా!

అలనే ఒకటి మా బడి కి వేళ్ళే దారిలో ఒక పెద్ద చెట్టు (గుల్మోహర్ అనుకుంటా) ఉండేది.. ఇంకా కూడా ఉంది. ప్రతి రోజు నడుచుకొని బడికి వెళ్ళేప్పుడు ఆ చెట్టుని ముట్టి వెళ్ళేవాళ్ళం. అల ఒక పది సంవత్సరాలు చేసింటా. మొన్నామధ్య దేశం కి వెళ్ళీనప్పుడు మా బడి వైపు వెల్తూంటే ఆ చెట్టు ని చూసినప్పుడు ఎన్నో ఎన్నెన్నో సంగతులు గుర్తొచ్చాయి. నేను మా అక్క రోజు అల నడుచుకుంటూ వెళ్ళేవాళ్ళం. అంటే మా బడి మొదటి గంట 9:10 కి కొట్టేవాళ్ళు నేనేమో 8:45 కి అల చేరాలి అని. అల చేరితే ఒక అరగంట ఆడుకోవచ్చని నా బాధ. మా అక్కేమో ఎందుకు లేరా హాయిగా 9:05 కి చేరుదాం అని. అల అప్పుడప్పుడు కలిసి వెళ్ళేవాళ్ళం కొన్ని కొన్ని సార్లు నేను ఇంట్లో రబస చేసి త్వరగా వెళ్ళిపోయేవాడ్ని. మా బడి ఇంటి నుండి ఓ పది పదిహేను నిమిషాల దూరం. కొంచం పెద్ద అయ్యేపాటికి మా అక్క పదవ తరగతి అయిపోయింది సో నేను ఒక్కడినే 9:15 కి చేరేవాడ్ని. of course అది చూసి మా అక్క నన్ను వీర బాదుడు బాదింది.

నేను ఒకటవ క్లాస్ లో ఉన్నప్పటి మాట. మా అక్క ఎమో ఐదు చదువుతోంది. బడి తర్వాత తను కరటే నేర్చుకునేది. నేను స్కూల్ లోనే ఎక్కడో ఆడుకుంటున్నాను. నేను మా అక్క క్లాస్ మేట్ ఒకడు. వాడేమో మా టీచర్ వాళ్ళ అబ్బాయి. ఎదో ఆడుకుంతున్నాం ఇసుకలో. సీన్ కట్ చేస్తే నేను వాడి మీద ఎక్కి బాటా బూటు తిరగేసి కొడుతున్నా. ఎందుకో నాకు గుర్తులేదు.. కని కొట్టడం మాత్రం బాగా గుర్తుంది. అప్పుడే మా ప్రిన్సిపాల్ వచ్చింది. ఇద్దరిని లాక్కెళ్ళి తిట్టింది (అనుకుంటా.. చెప్పా కద మొదటి తరగతి అని). మరుసటి రోజు ప్రొదున్న మా ఇంట్లో నేనేమో బడికి వెళ్ళను అని ఏదో ఒక నెపం ట్రై చేస్తున్నా. మా అమ్మ కి అనుమానం వచ్చింది. ప్రొద్దునైతే స్కూలు స్కూలు (ఆ ఆ వింటున్నా.. చిన్నప్పుడు స్కూల్ అంటే ఇష్టం నాకు. తర్వత తర్వత ఎల ఎగ్గొట్టాలా అని యోచించేవాడ్ని అది వేరే విషయం) అనే వాడూ వీడికేమొచ్చింది అని. అయినా సరే స్కూల్ వద్దు వద్దు అని నేను. జ్వరం అని చెప్ప పొట్టలో నెప్పి అని చెప్ప.. మా అమ్మ మాత్రం ఏది వినడం లేదు. మా నాన్న అప్పుడు మా అక్కని పిలిచి అడిగారు - ఏంటి వీడు ఇలా అని. మా అక్క చెప్పింది అప్పుడు ఇలా నిన్న సాయంత్రం వీడు ఇంకొకడు కొట్టుకున్నారు వీడు వాడ్ని బూటు తో కొట్టాడు అని. అప్పుడు చెప్పా నేను మెళ్ళగా నాన్న నన్ను బూట్ల మీద మూడు పేజీల వ్యాసం రాయమన్నది మా టీచర్ అని. నాకు పట్టుమని పది పదాలు కూడా రావు నేను మూడు పేజీలు రాయడం ఏంటో అని మైండ్ బ్లాక్ అయి స్కూల్ ఎగ్గొడదాం అని ప్లాన్ వేసా. కాని కుదరలేదు. మా అమ్మ వచ్చింది అనుకుంట నాతో ఆ రోజు.

ఇంకో సారి నేను నలుగు చదువుతున్నా. అయితే మా బడి లో 11 కి ఒక పది నిమిషాల బ్రేక్ ఇచ్చేవారు. 11 అయ్యేపాటికి గంట కొడితే పరిగెత్తుకుంటూ బయటకి వెళ్ళాను .. ఎవరో అటునుండి పరిగెత్తు కుంటూ వచ్చారు. అదొక్కటే గుర్తు నాకు. తర్వత గాల్లో ఒక 2-3 చక్కర్లు కొట్టి ఎటో పడ్డాను. గట్టి గట్టిగా ఏడుస్తుంటే తెలిసింది నా కుడి చేయి కొంచం డామేజ్ అయ్యింది అని. అప్పుడు ఎవరో వెళ్ళి మా అక్క కి చెప్పారు.. ఇలా వాడి చేయి విరిగింది అని. తనకి ఆ రోజు ఏదో పిట్ట పరీక్ష ఉండే... అది మధ్యలో ఆపి మరి వచ్చింది పాపాం. తను వచ్చే వరకు నేను అలా ఏడుస్తూనే ఉన్నా. నా ఏడుపు నెప్పి కంటే ఇంట్లో మా అమ్మ నా వీపు ఎల విమానం మోత మోగిస్తుందో అని భయం తో. చేయి విరగలేదు కాని కొంచం జరిగింది. అంటే dislocate అయ్యింది నా ఎముకలు. అయినా మ అక్క ని కాక పట్టి ఇంట్లో చెప్పద్దు అని ఒప్పించా. కాని ఏం చేస్తాం. నెప్పి. వాపు. భోజనం కూడా చేయలేక పోయా. అప్పుడు మళ్ళా మా అక్క ని పిలిచి అడిగితే చెప్పింది ఇలా అయ్యింది అని. మరుసటి రోజు మా నాన్న సెలవు పెట్టి నా చేతికి పట్టి కట్టించారు. ఇదే వంకా అని ఓ పది రోజులు స్కూల్ లో రాసే పని తప్పింది. :)

ఇంకో సారి .. ఇది వర్షా కాలం లో. నేను ఐదవ తరగతి లో ఉండినాను. అప్పటికి నాకు జ్ఞానోదయం అయ్యి బాటా బూట్లు మానేసి క్యాన్వాస్ వాడేవాడ్ని. బాటా అంటే మళ్ళా పాలిష్ గట్ర చేసుకోవాలి. పుట్టెడు బద్దకం ఉన్న నాకు అలాంటివి సుతరాగు పడవు. ఆ క్యాన్వాస్ రోడ్ల మీద రాచీ రాచి కొంచం చిల్లు పడ్డది. అది ఇంట్లో చెప్తే తిట్లుపడతాయి అని చెప్పలేదు. వర్షం.. దాంతో నా షూ మొత్తం తడిసిపోయింది. అలనే మా క్లాస్ లోకి వెళ్ళి కొంచం ఆరబెట్టుకుందాం అని తీసా. ఇంతలో మా శ్రీ గాడు ఫుట్ బాల్ కి నా షూ కి తేడా తెలీక దాన్ని తన్నాడు. అల అల మా గ్యాంగ్ మొత్తం నా షూ ని ఫుట్ బాల్ లా ఆడుకుంటున్నారు. శ్రీ గాడు నా షూ ని తీసి మా గోడ మీద కొట్టాడు. అంతే! అదేదో గుర్తులాగా నా షూ అచ్చు తెల్లటి మా స్కూల్ గోడ మీద పడ్డది. అలనే మళ్ళా సున్నం వేసే వరకు అంటే దాదాపుగా ఇంకో 3-4 యేళ్ళు ఆ అచ్చు అలానే ఉండిపోయింది.

అర్రెర్రే అసలు నేను చెబుదాం అనుకున్న విషయం వేరు చెప్తోంది వేరు. మా బడి ముచ్చట్లు కాదు నేను అనుకున్నది. పెద్దయ్యాక అంటే ఇంజినీరింగ్ అప్పుడు ఎన్నేన్నో లెక్కకు మించిన జ్ఞాపకాలకు సాక్షం గా ఉండిన మా హిల్టన్ కేఫ్ ని మూసేసారట. ఈ హిల్టన్ అంటే ఊస్మానీ విశ్వవిద్యాలం దగ్గర్లో ఉండేది. ఆ చుట్టు పక్కళ్ళో చదివిన వాళ్ళకి ఉన్న వాళ్ళకి సుపరిచితమైనది ఇది. మా ఇళ్ళలో కంటే ఎక్కువ సేపు అక్కడే ఉండేవాళ్ళాం. అలాంటి మా హిల్టం మూసేసారు అని తెలిసింది. ఆ విషాదాన్ని అందరితో పంచుకుందాం అనుకున్నా. ప్చ్.. సరె అది వచ్చే టప లో వ్రాస్తా. అంత దాకా సెలవు.

Read more...

Wednesday, May 27, 2009

ఇది చాలా హాట్ గురు

ఈ మధ్యలో రోజు కి ఓ పది గంటలు ఇదే వింటున్నా. రేడియో మిర్చి 98.3 FM. అసలు మన దేశం లో ఈ FM revolution వళ్ళ వెలువడిన ఓ మహత్తరమైన స్టేషన్ ఇది, నా దృష్టిలో. ప్రొదున్నే అంటే అదే అమేరికా లో సాయంత్రం టైం లో ఎంచక్క భక్తి గీతాల్తో అనామికా ఉరఫ్ బేబీ శుభోదయం పలుకుతుంది. ఓ రెండు గంటలు అల భక్తి గీతాల తర్వత లొల్లి షురు.

హలో హైదరాబాద్ అంటూ తిక్క మగాడు ఉరఫ్ హేమంత్ మొదలెడతాడు. అదో నాలుగు గంటల కాలక్షేపం. నేను ఎప్పుడు రోజంతా అంటే మన దేశం లో రోజంత వినలేదు. ఎందుకంటే హేమంత్ ప్రోగ్రాం సగం అయ్యేపాటికి నేను నిద్రావస్త లో ఉంటా. తర్వత మళ్ళ అనామిక లేడీస్ కార్నర్ మొదలెడుతుంది. తర్వత బంపర్ టు బంపర్ లో భారతి పాప వస్తుంది. ఓ నాలుగు గంటలు బుర్ర తిన్నాకా భార్గవి వంతు. ఈ టాలివుడ్ భామ బోలెడు విషయాలు చెప్ప్తుంది ఓ రెండు గంటలు. తర్వత డక్టర్ లవ్ ఉరఫ్ సౌమ్య ఇంకో రెండు గంటలు.

ఇలా నాన్-స్టాప్ గోల తో రోజంతా హాయిగ గడిపేయచ్చు. నాకు పని చేస్తున్నప్పుడు పాటలు వినడం అలవాటు. అల వెత్తుకొని వెత్తుకొని వినెబదులు ఈ రేడియో వింటే ఉత్తమం కద.. అందునా సరదా అయిన యాడ్స్ వస్తాయి.. బేబీ - మమ్మీ అనుకుంటు. (ఆ గొంతులు భార్గవి - అనామిక వి).

ప్రవాశాంధ్రులకి ముఖ్యంగా హైదరాబాద్ వాసులకి సొంత ఊరు గుర్తుచేసే ప్రయత్నం అని రాజ్ అంటాడు. కాని ఇది వింటే i miss hyderabad even more. అప్పుడప్పుడు అనిపిస్తుంది ఇదే గనక మన కార్ రేడియో లో వస్తె ఎంత బాగున్ను అని. కాని ఏం చేస్తం.. అన్ని రోజులు మనవి కావు కద. అందాకా హాయిగ వినండి. రాడియో మిర్చి.. ఇది చాల హాట్ గురు..

Read more...

Saturday, April 11, 2009

ఆదాబ్ హైదరాబాద్

హైదరాబాదు... ఆ పేరు వినగానే ఎదలోతుల్లో నిక్షిప్తమైన ఎన్నో ఎన్నో జ్ఞాపకాలు అలా వరదలొచ్చిన గోదావరిలా గండిపేట్ కట్టకమునుపు మూసీ నదిలా తన్నుకుంటూ బాదుకుంటూ వస్తాయి. ప్రతి ఒక్కరికి వాళ్ళ వాళ్ళ సొంత ఊరు గుర్తొస్తే ఇలానే ఉంటుంది అనుకుంటా. పుట్టి పెరిగి తిని గల్లి గల్లి (మించు ఇంచుగా) తిరిగిన నా సొంత ఊరూ కాబట్టి హైదరబాదు అంటే కొంచం... చాలా ఎక్కువ ఆప్యాయత. నేను మా ఇంటిని వదిలి వెళ్ళడానికి బాధ పడలేదు.. నా సిటీ ని వదిలి వచ్చెనందుకు బాధ పడతా. ఇప్పటికీ అంతే. ఊరుని మిస్స్ అవ్వమ్ము అక్కడ మన స్నేహితలని మిస్స్ అవుతాము అని మొదట్లో చాలా మంది చెప్తే .. ఓహో బహుశా ఇది నిజమేమో అనుకున్న. కాని కాదని తర్వత తర్వత తెలుసుకున్నా. ఇప్పటికీ ఐ మిస్స్ మై సిటి.

ప్రొదున్న నానా దగ్గర "చదువుకో" అనో, "ఇంత టైం అయినా లేవడు" (అప్పుడు టైం ఉదయం 6:15) అనో తిట్లు తప్పించుకోవడం కోసం, 6 కే లేచి ఓస్మానియా లో జాగ్గింగ్ చేయడం మిస్స్ ఔతా. హిల్టన్ దగ్గర బండి పెట్టేసి అక్కడ నుండి ఆర్ట్స్ భవనం వరకు వెళ్ళి తిరిగి జాగ్గింగ్ చేస్తూ వచ్చి చేసిన వ్యాయామం కి సరిపడ చాయి, ఓస్మానియా బిస్కెట్లు తిని తాపిగ యే 8 కో అల ఇంటికి రావడం మిస్స్ ఔతా. ఆంధ్ర యువతి మండలి, శివం రోడ్డు పై ఆ సమయానికే ఉండే "అందాలని" చూడ్డం మిస్స్ ఔతా (ఇది ఇంక ఇప్పుడు సాధ్యం కాదేమో.. but still... ;-) )

హిల్టన్ లో ఖాతా, గంగా హాస్టల్ ఎదురుగా సత్తర్ డబ్బా దగ్గర ఖాతా, మా కాలేజి క్యాంటీన్ లో ఖాతా, బస్స్ స్టాప్ దగ్గర యాదవ్ డబ్బా లో ఖాతా - అబ్బో ఇంకా దిల్షుక్ నగర్ లో ఒకటి రెండు చోట్ల ఖాతా ఇలా ప్రతి నెల 20-22 కి మొదలైయ్యేది. మళ్ళా నానా పాకెట్ మనీ ఇచ్చాకో మరి ఎక్కువగా విసిగిస్తే ఒక టెక్స్ట్ బుక్కు అమ్మాకో తీర్చడం. తార్నాకా జంక్షన్ దాటాక ఒక అమ్మయిల కాలేజి (పేరు గుర్తు రావడం లేదు) ముందు ఉన్న పానీ పూరి డబ్బ, సికందరాబాద్ లో స్వప్నలోక్ ముందు ఉన్న పాని పూరి డబ్బ, తిలక్ నగర్ లో ఒక పాని పూరి డబ్బ లో తినడం. ఒక సారి (అంటే ఇది రెండు రూపైయిలకి ఐదు పాని పూరి రోజులు) నేను మా నాగ్ గాడు కలిసి తిలక్ నగర్ లోని బండి (అది షాపు అనుకోండి) వాడి దగ్గర 26 రూపైయిల పానీ పూరి తిన్నాం!! ఇంటికి వెళ్ళాక అమ్మ పెట్టిన టిఫినూ తిన్నాం అనుకోండి అది వేరే విషయం. లకిడి-కా-పూల్ లోని ధనలక్ష్మీ మెస్స్ లో 23 ఫుల్ మీల్స్ ఉండేది. అక్కడికి వెల్తే మరి ఒక గంట గంటన్నర తినేవాళ్ళం.

ఇక్కడ ఒక సంఘటన - మెహదీపట్నం లో స్వాతి టిఫిన్స్ అని ఉంది. అక్కడ ఐదు రూపాయిలకి ప్లేట్ ఇడ్లీ ఉండేది. మేము అంటే ఒక 8 మంది వెళ్ళాం, ప్లేట్ ఇడ్లి కి 2-3 సాంబార్, 2-3 చట్నీ లాగించాం.. మరి వాడేమనుకున్నాడో ఎమో మరో సారి వెళ్తే ఎకెస్ట్రా సాంబార్ కి 1 రుపాయి అని పెట్టాడు. ఇలా అయితే మేము దివాలా ఐపోతాము అని, సగం ఖాలి అయిన సాంబార్ గిన్నే తీసుకు వెళ్ళేవాళ్ళం .. అప్పుడు దానికి వాడు చార్జి చేయలేడు కద. పాపాం ఒక వారం తర్వత ఆ ఎక్స్ట్రా చార్జీ తీసేసాడు. ఇలా ఎన్నో ఎన్నో విషయాలు గుర్స్తోస్తాయి.

కొయి లౌటా దె మెరె భీతే హుయే దిన్...

మళ్ళి కలిసే వరకు - ఆదాబ్ హైదరాబాద్.

Read more...

  © Free Blogger Templates Blogger Theme II by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP